ΓΡΑΦΕΙ Η Ελένη Αναστασοπούλου, πρώην μέλος της ΝΕ Λάρισας του κόμματος
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν για την χιλιάδα, και των τριακοσίων επιπλέον, που υπέγραψαν το μανιφέστο αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ. Τον ΣΥΡΙΖΑ που πολλοί από αυτούς υποστηρίζουν ότι τον ίδρυσαν, συνέβαλαν καθοριστικά στην ανατροπή συσχετισμών και τον οδήγησαν στην κυβέρνηση. Αυτά σε ότι αφορά τις επιτυχίες και τις καλές εποχές. Για τις αποτυχίες νίπτουν τας χείρας τους!
Άκρα του τάφου σιωπή, από την άλλη πλευρά, για τις χιλιάδες που αποχωρούσαν και αποχωρούν καθημερινά από τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που άρχισε πολύ πριν την προεδρία Κασσελάκη, απ’ όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται οι προσωπικές στρατηγικές, να σπάει η ευκαιριακή συνοχή και το κρύψιμο των εσωκομματικών αντιθέσεων κάτω από το χαλί της, κατ’ επίφασην, ενότητας που προσέφερε η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα όμως, ή μάλλον οι ήττες σήκωσαν όλο τον κουρνιαχτό που είχε μαζευτεί στο ατίναχτο χαλί.
Η νίκη έχει εκατό πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή ή μάλλον έχει έναν μόνο πατέρα, θα διασκεύαζε το απόφθεγμα ο ιταλός πολιτικός, αν παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα στην ριζοσπαστικά διχαστική εμφύλια διαμάχη του ΣΥΡΙΖΑ , με τις συχνά πεζοδρομιακού τύπου αντιπαραθέσεις αλλά και γηπεδικού με τους ιδιοκτήτες των ομάδων να δίνουν το σύνθημα από τ’ αποδυτήρια.
Άνθισαν ξανά τα μπουμπούκια που ποτίζονται με ιδιοκτησιακές λογικές, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, μοιράζοντας πιστοποιητικά αριστεροσύνης και εφαρμόζοντας το καταστατικό κατά περίπτωση . Γέμισε παράσιτα η «διεύρυνση» και φάνηκε πόσο λίγο ή καθόλου την πίστευαν και την υποστήριζαν.
Για αυτοκριτική ή ουσιαστική συζήτηση στα κομματικά όργανα, ούτε λόγος. Βλέπεις το σκάλισμα των πληγών πονάει. Γενικολογίες περί «μη κατανόησης των μηνυμάτων της κοινωνίας» από ανθρώπους που δεν άνοιγαν την πόρτα και τ’ αυτιά τους στα πρόσωπα που ήταν στην πρώτη γραμμή της εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής και της επαφής με την κοινωνία, κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούν προτεραιότητα και παραπομπές στην Επιτροπή Δεοντολογίας όταν μια σειρά άλλα ζητήματα δημοκρατίας, συντροφικής δεοντολογίας και κομματικής λειτουργίας χρονίζουν στα συρτάρια, παραπέμποντάς τα στην ευαισθησία, διακριτικότητα και συντροφικότητα, επιλεκτικά και κατά το δοκούν.
Παρείχαν στέγη και ομπρέλα προστασίας στα πιο διαλυτικά- και με μηδαμινό αντίκρισμα στην κοινωνία-, στοιχεία τοπικών οργανώσεων και παρατάξεων, χρίζοντάς τους κομματάρχες και θέτοντάς τους στο απυρόβλητο.
Επικρατούσε δε, μια επίφαση ενότητας, ενόψει της αλλαγής ηγεσίας, μια φαινομενική ειρήνη και ταυτόχρονα κάτω από το τραπέζι ακονίζονταν τα μαχαίρια. Καμία «χιλιάδα» δεν αποχώρησε ούτε έκανε διακήρυξη μετά το συνέδριο του 2022 και την ψήφιση του καταστατικού, παρόλες τις διαφωνίες. Εκ των υστέρων όμως και αφού είδαν ότι αυτό το καταστατικό δεν ευνόησε τα σχέδιά τους, θυμήθηκαν να το καταγγείλουν ως καταστροφικό. Άραγε αν δεν κέρδιζε ο Κασσελάκης θα το θεωρούσαν τόσο κατάπτυστο;
Έπεσε στο κενό η πρόταση για συνέδριο πριν τις εσωκομματικές εκλογές μιας και η επικρατούσα τάση θεωρούσε ότι έχει τη νίκη στο τσεπάκι και δεν χρειαζόταν να βγούνε στη φόρα αντιθέσεις και διαφωνίες. Κάτω από το χαλί ξανά ! Τώρα κόπτονται να γίνει άμεσα το συνέδριο μήπως και μπορέσουν ν’ αντιστρέψουν τα πράγματα.
Η αποαριστεροποίηση (sic!) του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε πολύ νωρίτερα και απομάκρυνε πολλές χιλιάδες μελών και φίλων δημιουργώντας ένα κενό στο οποίο παρεισέφρησε, ίσως όχι τυχαία, ο Κασσελάκης.
Ήταν και είναι πολλές χιλιάδες όσοι επέλεξαν να διατηρήσουν την πολιτική τους αξιοπρέπεια, να συνεχίσουν ν’ αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο ελπίζοντας ότι οι προοδευτικές και δημοκρατικές αξίες της αριστεράς, ακόμη κι αν λαβώνονται από ιαχές και εμφύλιες διαμάχες, θα βρούνε διέξοδο και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να ενώνουν τους ανθρώπους.
Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα κι αφού θρηνήσουμε για ό,τι χάθηκε και καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, αφήστε μας να ελπίζουμε ότι θα ξαναβρεθούμε με ανθρώπους που εκτιμήσαμε και ότι η ιστορία θα γεννήσει κάτι νέο και ελπιδοφόρο.
