Γιατί ξαναβγήκαμε στα μπλόκα

Φέτος δεν βγήκαμε απλώς για να διαμαρτυρηθούμε για τα άλυτα προβλήματα. Βγήκαμε γιατί νιώθουμε πως αν δεν παλέψουμε τώρα, του χρόνου πολλοί από εμάς δεν θα είμαστε πια στα χωράφια μας. Η φετινή αγανάκτηση δεν είναι ξέσπασμα. Είναι κραυγή επιβίωσης.

Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα παραμένει το κόστος παραγωγής. Το πετρέλαιο, τα λιπάσματα, οι ζωοτροφές, το ρεύμα – όλα έχουν φτάσει σε επίπεδα που κάνουν τη δουλειά μας ασύμφορη. Δεν υπάρχει περιθώριο κέρδους, δεν υπάρχει προοπτική. Καλλιεργούμε γνωρίζοντας ότι κάθε καλλιεργητική χρονιά μπορεί να είναι ζημιογόνα. Κι όταν οι τιμές των προϊόντων μας παραμένουν χαμηλές, ενώ όλα τα έξοδα ανεβαίνουν, είναι λογικό να φτάνουμε στα όριά μας. Ζητάμε το αυτονόητο: να μπορούμε να παράγουμε χωρίς να μπαίνουμε μέσα οικονομικά και να εξασφαλίζουμε από το κόπο μας την επιβίωση των οικογενειών μας.

Και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, η Θεσσαλία συνεχίζει να πληρώνει τον λογαριασμό της καταστροφής του Daniel. Οι πλημμύρες πήραν χωράφια, ζώα, μηχανήματα χτισμένα με κόπο – πήραν ζωές. Δύο χρόνια μετά, πολλοί συνάδελφοι ακόμη δεν έχουν ορθοποδήσει. Οι αποζημιώσεις ήταν αργές και ανεπαρκείς, ακόμα δεν μας εξοφλήσει παρόλες τις υποσχέσεις ενώ τα ολοκληρωμένα αντιπλημμυρικά έργα ακόμα μένουν στα χαρτιά. Κανείς δεν μπορεί να καλλιεργεί με το άγχος ότι μια δυνατή βροχή μπορεί να ξανακάνει τον κάμπο λίμνη.

Στην κτηνοτροφία, η κατάσταση είναι εξίσου δραματική. Η πανώλη, η ευλογιά των αιγοπροβάτων χτύπησαν σκληρά. Συνάδελφοι έχασαν ολόκληρα κοπάδια. Στη Θεσσαλία αποδεκατίστηκε το ζωικό κεφάλαιο. Ο πόνος να θάβεις τα ζώα σου δεν περιγράφεται. Και μετά από αυτό, να μην υπάρχει επαρκής στήριξη για να ξανασταθείς στα πόδια σου. Είναι σαν να σου λένε να τα παρατήσεις.

Και φυσικά υπάρχει και ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν μιλάμε απλώς για καθυστερήσεις ή γραφειοκρατικά λάθη. Μιλάμε για έναν πραγματικό χορό εκατομμυρίων, για ένα σκάνδαλο που βαραίνει την κυβέρνηση και που έχει αφήσει τον αγροτικό κόσμο εκτεθειμένο και θυμωμένο. Οι μειώσεις στις ενισχύσεις, τα λάθη στις δηλώσεις που δεν διορθώνονται, η έλλειψη διαφάνειας και η συνεχής αβεβαιότητα – όλα αυτά κάνουν την πλάτη του αγρότη να λυγίζει λίγο λίγο κάθε χρόνο. Και αντί να ακούσουμε ένα συγγνώμη από τη κυβέρνηση, μας στέλνει τα ΜΑΤ και μας δέρνουν και μας στέλνουν στα δικαστήρια.

Όμως ο αγώνας μας δεν αφορά μόνο εμάς. Αυτό θέλω να το πω καθαρά. Οι αγρότες στα μπλόκα παλεύουμε για όλη την κοινωνία. Αν ο πρωτογενής τομέας καταρρεύσει, δεν θα κινδυνεύσουν μόνο τα χωριά μας· θα κινδυνεύσει η επισιτιστική ασφάλεια της χώρας. Θα εξαρτόμαστε όλο και περισσότερο από εισαγωγές, από ακριβές αλυσίδες εφοδιασμού, από ξένες αγορές που αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Κανείς δεν είναι ασφαλής όταν η παραγωγή τροφής βρίσκεται σε κρίση. Και τώρα, δυστυχώς, βρίσκεται. Αυτό το καταλαβαίνει πια όλος ο κόσμος, γι’ αυτό και φέτος έχουμε ήδη τη συμπαράσταση και άλλων κλάδων, όπως των φορτηγών και των ταξί.

Δεν ζητάμε προνόμια ούτε χαριστικές παροχές. Ζητάμε ένα πλαίσιο που να επιτρέπει στους ανθρώπους της γης να συνεχίσουν να καλλιεργούν και να παράγουν. Ζητάμε μέτρα για το κόστος, σοβαρά έργα προστασίας, δίκαιες αποζημιώσεις, στήριξη στους κτηνοτρόφους που χτυπήθηκαν, έναν ΟΠΕΚΕΠΕ αξιόπιστο και διαφανή. Ζητάμε να μας ακούσουν πριν να είναι αργά.

Γιατί αν σβήσει ο Θεσσαλικός κάμπος, δεν θα χαθεί μόνο ένας τόπος. Θα χαθεί η βάση της διατροφής μας, της οικονομίας μας, της ζωής μας. Κι αυτό δεν το αξίζει κανείς.

Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε γιορτές στα μπλόκα. Στη Νίκαια στολίσαμε ήδη το δεντράκι μας. Δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Γιατί ξέρουμε πως πίσω από κάθε δέντρο που στολίζουμε, πίσω από κάθε φωτιά που ανάβουμε στο δρόμο, υπάρχει η δύναμη ενός ολόκληρου τόπου που δεν παραδίνεται. Ο αγώνας μας είναι δίκαιος, είναι καθαρός και είναι κοινός — για τους αγρότες, για τις οικογένειές μας, για όλη την κοινωνία. Όσο είμαστε ενωμένοι, τίποτα δεν πάει χαμένο.

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτών μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το https://paidis.com/ και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.