Ιστορίες της μικρής μας πόλης…, γράφει ο Δημήτρης Δεληγιάννης, μέλος Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ
Με την πραγματοποίηση ενός καλλιτεχνικού διαγωνισμού δεν είναι εύκολο να διαφωνήσει κανείς. Με την αγορά, όμως, γλυπτών με κονδύλι δεκάδων χιλιάδων ευρώ σε προεκλογική περίοδο και την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχει αναπτύξει ένα κλειστό σύστημα εξουσίας απέναντι στην πόλη μπορείς.
Στις 11 Μαρτίου του 2014, δύο μήνες πριν τις εκλογές (!), το Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ κλήθηκε να εγκρίνει τους όρους Προγραμματικής Σύμβασης με τη Δημοτική πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα για την Πράξη «Προκήρυξη Καλλιτεχνικού Διαγωνισμού Γλυπτικής με θέμα «Διαδρομές Νερού». Με συνοπτικές διαδικασίες, ζητήθηκε η έγκριση για προκήρυξη καλλιτεχνικού διαγωνισμού γλυπτικής για την αγορά οκτώ (8) γλυπτών έργων που θα φιλοξενηθούν στο Περιβαλλοντικό Πάρκο, εντός του χώρου της επιχείρησης. Ο συνολικός προϋπολογισμός για τα οκτώ γλυπτά θα είναι 100.000 ευρώ από τα ταμεία της ΔΕΥΑΛ. Επιπλέον υπάρχει πρόβλεψη για άλλα 30.000 ευρώ για τα υλικά και την κατασκευή των γλυπτών. Και άλλα μικρότερα ποσά για τα βραβεία των καλλιτεχνών… Από τη διοίκηση του Οργανισμού ενημερωθήκαμε ότι για το συγκεκριμένο έργο υπάρχει προηγούμενη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου με παλαιότερη σύνθεση και εμείς απλά την επικυρώνουμε. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Δ.Σ. και Δήμαρχος Λαρισαίων κου Κ. Τζανακούλη μάλιστα υπογράμμισε ότι «Δεν υπάρχει καμία σχέση με τις εκλογές, απλά τώρα ωρίμασε το έργο»!
Και εδώ δημιουργούνται ερωτηματικά:
– Πόσο είναι τυχαίο που και η προηγούμενη απόφαση του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ για το ίδιο έργο πάρθηκε σε προεκλογικό χρόνο, στις 11/10/2010, ένα μήνα ακριβώς (!) πριν τις δημοτικές εκλογές του… 2010;
– Αν σκόπευαν να προχωρήσουν το έργο, πόσο δύσκολο ήταν να συνεννοηθούν επί 3,5 χρόνια, από το 2010 έως το 2014, η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας με νόμιμο εκπρόσωπό της τον Πρόεδρο του Δ.Σ. κο Κ. Τζανακούλη με τη ΔΕΥΑΛ που εκπροσωπείται νόμιμα επίσης από τον πρόεδρο του Δ.Σ. κο Κ.Τζανακούλη (κείμενο της Προγραμματικής Σύμβασης);
– Πόσο τελικά νομιμοποιείται, έστω ηθικά, δύο μόλις μήνες από τις εκλογές του 2014 να δεσμεύει η όποια δημοτική αρχή την επόμενη με μια απόφαση για πάνω από 130000 ευρώ για την αγορά γλυπτών; Θέτοντας σε περίοδο οικονoμικής κρίσης έντονα ζητήματα ιεράρχησης αναγκών.
Σε μια πόλη όπου εδώ και πάρα πολλά χρόνια όλες οι βασικές πολιτιστικές δομές αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα, η συγκεκριμένη απόφαση προβληματίζει. Όχι μόνο για την σκοπιμότητά της, καθώς λαμβάνεται προεκλογικά για δεύτερη φορά. Ούτε μόνο ως προς τις προτεραιότητές της συγκεκριμένης δημοτικής αρχής, την ίδια στιγμή που αρνείται να αποδεχτεί προτάσεις ανακούφισης ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων όπως αυτή για την ύπαρξη κοινωνικού τιμολόγιου στη ΔΕΥΑΛ. Αλλά κυρίως –και αυτό είναι το σοβαρό- για τις λογικές που σε μια περίοδο κρίσης υιοθετούνται στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.
