ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρήστος Τσούμαρης – tsoumbox.blogspot.gr
Αμηχανία… Η απόλυτη αμηχανία! Δυο-τρεις ώρες τώρα κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο και ειλικρινά, για πρώτη φορά, δεν ξέρω ούτε από που ν’ αρχίσω, ούτε που να τελειώσω! Αν έχει δηλαδή ποτέ τελειωμό αυτό το ανοργάνωτο χάλι ή κακόγουστο αστείο (πείτε το όπως θέλετε), που θέλει να λέγεται και ΑΕΛ…
Μιλάμε για την απόλυτη κατάπτωση σ’ ένα σωρό επίπεδα και για την απόλυτη απώλεια αίσθησης της σοβαρότητας και της διαφορετικότητας που θέλουμε να πρεσβεύουμε, τρομάρα μας! Και φυσικά μιλάμε για τον ορατό πλέον κίνδυνο να πάει στράφι η αγωνία και η ομολογουμένως γεναία στάση του περασμένου καλοκαιριού, με την οποία περισώθηκε ό,τι μπορούσε να σωθεί απ’ την περηφάνεια μας.
Να ξεκινήσω απ’ τις κατηγορηματικές διαψεύσεις όλων των ιθυνόντων (Επιτροπής Ποδοσφαίρου και Διοίκησης) για τον Βαζάκα το βράδυ της Κυριακής, τον οποίο μεσημέρι Δευτέρας άνθρωπος του περιβάλλοντος Πλεξίδα μου είπε πως είναι κλεισμένος; Βάλτε με το νου σας γιατί παρά τις διαψεύσεις, είχα γράψει από πρωί-πρωί τ’ όνομά του! Καμία πληροφορία ως τότε, πιστέψτε με… Μόνο στοιχειώδης αντίληψη και κοινή λογική!
Μην τάχα να κινήσω απ’ τον τραγέλαφο της τρίωρης επιβίωσης (!) της ανακοίνωσης συνεργασίας με τον “έμπειρο, ηθικό” και “πλέον κατάλληλο” για την ΑΕΛ προπονητή, που έμεινε στο site της ομάδας όσο διήρκησε και η συνάντηση του Δ.Σ. με τους Monsters;
Ή μήπως… απ’ την ανακοίνωση της διοίκησης ή και του συνδέσμου, που δεν ήρθαν ποτέ, γιατί – προφανώς – αν ερχόταν θα έπρεπε να αναλαμβάνουν και ευθύνες πιθανών εξελίξεων;
Σάμπως θα ‘ταν καλύτερα να κάνω σεφτέ με την – αντ’ αυτών – δήλωση Πλεξίδα, που μετά το παγκόσμιο ρεκόρ της τρίωρης συνεργασίας με προπονητή, μας ανήγγειλε περήφανα τον Στράντζαλη; Λες και δεν ήταν ο ίδιος που λίγο πριν είχε δώσει περήφανα τα χέρια με τον Βαζάκα (σ.σ. ναι αυτόν τον ηθικό που μας έριχνε πέρυσι τα φάσκελα που βλέπετε στη φωτογραφία), τον οποίο κάποτε θεωρούσε “ανύπαρκτο ποδοσφαιρικά” και παρότι μια φορά κι έναν καιρό, ο εν λόγω τεχνικός του ‘χε πει ότι “δεν κάνει ούτε για τυριά και για γάλατα” κι είχε χαρακτηρίσει “επικίνδυνο” τον Γαλανακόπουλο!
Μήπως, πάλι, ν’ αρχίσω απ’ την καθολική αντίδραση των απλών φίλων της ΑΕΛ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (το μόνο υγειές στοιχείο) ή να ρίξω φως την φοβερή και τρομερή ανακούφιση πολλών εξ’ αυτών, που δεν ήρθε τελικά ο φίλος του Μπέου, Βαζάκας; Λες και το ζητούμενο είναι μόνο να δείξουμε τα μπράτσα μας και να κάνουμε κουμάντο. Λες και φεύγοντας ο Βαζάκας, όπως πριν κι ο Παναγόπουλος, δεν μείναμε πίσω όλοι οι άλλοι, κατά πως έγραφα και χθες… Ρε μήπως τελικά τη χρειαζόμαστε τη μούτζα;
Ή λέτε να το πάρω απ’ τον μαρκαδόρο, να συνεχίσω με το πήγαινε- έλα του Λιάπη (σ.σ. ok, ο Βαζάκας έχει το ρεκόρ, αλλά ο Λιάπης τα πρωτεία στο πέρα-δώθε των αποφάσεων του χρηματοδότη) και να προχωρήσω στο ξεκατίνιασμα με τον Παναγόπουλο (που αν κατάλαβα καλά απ’ την δήλωση Πλεξίδα, θα ‘χει και συνέχεια από Τετάρτη), πριν φτάσω στα σημερινά;
Κάθε παράγραφος και μια ιστορία, κάθε γεγονός κι ένα θέμα, μέσα σε μια μόλις εβδομάδα, με την ΑΕΛ πρωτοπόρο και μέχρι προχθές ασταμάτητη, λόγω του καλού ποδοσφαίρου που απέδιδε κι όχι μόνο λόγω της φανέλας και του ρόστερ της. Που να μας βρει και καμιά κρίση τι έχει να γίνει…
Υ.Γ. Να ‘ναι καλά όποιος φταίει γι’ αυτό το κατάντημα, με το οποίο – δεν ξέρω αν το καταλάβατε – γελάει όλος ο κόσμος, που μου ‘φερε στο νου εκείνο το πανό που κουβαλούσαμε από κοντά στην πενθήμερη στη Ρόδο, η αλήσμόνητη για μένα γενιά αποφοίτων του ’87 στο 2ο Λύκειο κι έγραφε: “Ο Θεός έχτισε τον κόσμο σε 7 μέρες, εμείς θα τον γκρεμίσουμε σε 5”!!! Βλέπετε, είχαμε άλλη ΑΕΛ τότε, την κανονική και που να φανταστούμε ότι 26 χρόνια μετά θα μας έβγαινε στην κόντρα…
