Δυο χρυσά κι ένα ασημένιο που όμως είναι κάτι περισσότερο από χρυσό. Η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Λευτέρης Πετρούνιας και ο Σπύρος Γιαννιώτης μας χάρισαν την τελευταία εβδομάδα μεγάλες στιγμές. Συγκίνηση για την προσπάθειά τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και υπερηφάνεια για τις επιτυχίες τους.
Επιτυχίες που ανήκουν μόνο σε εκείνους και σε όσους τους στάθηκαν έμπρακτα, επιτυχίες που όμως τις καρπωνόμαστε λίγο κι εμείς οι υπόλοιποι, που τους είδαμε στη Βραζιλία να κατακτούν την κορυφή και να μας βγάζουν λίγο από τη μιζέρια μας.
Η Κατερίνα Στεφανίδη που μπορεί να… πηδάει με το κοντάρι της στο… Θεό αλλά έχει παραδεχτεί πως φοβάται τα ύψη. Και ότι είναι λίγο… ξεχασιάρα, τόσο που δεν θυμάται που έχει παρκάρει το αυτοκίνητό της ή βάζει τα κλειδιά της στο… ψυγείο.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν θέλει ούτε να ακούει για αγώνες και προπονήσεις λίγο μετά την κατάκτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου στους κρίκους. Το ζωηρό αγόρι που ξεκίνησε τον αθλητισμό σε ηλικία 5 ετών γιατί ήταν… ζωηρός, έγινε έφηβος που τα παράτησε όλα για να διασκεδάσει και επέστρεψε στους κρίκους για να κατακτήσει την κορυφή.
Ήταν η δασκάλα του που είχε στη μητέρα του υπερκινητικού Λευτέρη να τον ωθήσει στον αθλητισμό. «Η ζωή μου ήταν μόνο σχολείο, διάβασμα, προπόνηση, πρωινό ξύπνημα. Δεν άντεξα στο τέλος. Ήθελα να ζω όπως όλα τα φυσιολογικά παιδιά, να παρακολουθώ ποδόσφαιρο, τον Ολυμπιακό, να πηγαίνω σε πάρτι και όχι να χτυπιέμαι κάθε μέρα στην προπόνηση. Έτσι δραπέτευσα στα 14 μου χρόνια» λέει. Αλλά γύρισε. Και κατέκτησε την κορυφή…
Ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν παράτησε ποτέ την αγάπη που λέγεται «ανοιχτή θάλασσα». Πήρε μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες και τελικά ήταν η βουτιά στη διασημότερη παραλία του κόσμου που του χάρισε αυτό που λαχταρούσε και αυτό που του έλειπε: το ολυμπιακό μετάλλιο. Έχασε το χρυσό στη μια χεριά. Πήρε το ασημένιο. Δεν τον πείραξε. Ούτε εμάς. Το μετάλλιό του είναι στην ουσία από ατόφιο χρυσάφι. Και απλά επιβεβαίωσε αυτό που ξέραμε όλοι: πως είναι ένας μύθος για την ελληνική κολύμβηση.
Ο ξανθό αγόρι που γεννήθηκε στο Λίβερπουλ και μεγάλωσε στην Κέρκυρα έχει αποκαλύψει πως δεν ήταν καλός μαθητής και στο γυμνάσιο κατάλαβε πως ήταν δυσλεκτικός. Η μητέρα του Μπρέντα τον ώθησε στην κολύμβηση. Και εκείνος τη δικαίωσε. Και έφτασε ως την κορυφή. Και όταν ανέβηκε εκεί, είπε το μεγάλο αντίο. «Είναι ωραίο να σταματάς στην κορυφή» είπε την ημέρα που επέστρεψε από το Ρίο. Η ουσία είναι πως σε αυτή την κρυφή θα μείνει για πάντα.
newsit.gr με στοιχεία και φωτο από το ΕΘΝΟΣ της Κυριακής
