ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρήστος Τσιόπας δημοτικός σύμβουλος Δήμου Τυρνάβου
Η καραντίνα και τα μέτρα απομόνωσης στερούν την “κανονικότητα” από τους πολίτες των χωρών που εφαρμόστηκαν καθώς επιβλήθηκε μια πρωτόγνωρη για τον σύγχρονο κόσμο διαβίωση. Το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων την αποδέχθηκαν υπό το βάρος όμως, ενός διάχυτου φόβου.
Φόβος για την εξέλιξη της υγειονομικής κρίσης (κατά πόσο θα αγγίξει τον καθένα), αλλά και για την επόμενη μέρα, (σε τι κόσμο θα περπατήσουμε). Ο δημόσιος λόγος που εκπορεύεται από όσους έχουν τη ευθύνη απειλεί. Απειλεί και δεν ανακουφίζει ούτε για το σήμερα ούτε για το αύριο. Μπορεί οι λίγοι, οι ημέτεροι και ισχυροί, να μην ανησυχούν γιατί ξέρουν πως σε τούτο το κόσμο έχουν άλλη μεγαλύτερη αξία από τους πολλούς.
Εμείς όμως οι πολλοί που το καταλαβαίνουμε αυτό, φοβόμαστε. Και έρχονται γεγονότα και περιστατικά που επιτείνουν το φόβο, όπως αυτά, που συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους γιατί δεν πρόλαβαν. Ποιος και τι δεν πρόλαβε. Δεν πρόλαβε η πολιτεία να τους αναλάβει με σκοπό να τους θεραπεύσει.
Τέτοια περιστατικά δείχνουν πως, δεν είμαστε όλοι ίδιοι απέναντι στον κοροναϊό.
Αυτό επιβεβαιώνεται μαζικά, αν δούμε τι γίνεται σήμερα στην Αμερική βλέποντας την τύχη όσων δεν έχουν πρόσβαση στις δομές υγείας. Και έτσι μένουμε σπίτι, μήπως και τη γλυτώσουμε, αλλά και γιατί μας έπεισαν πως ότι κακό και αν συμβεί στον καθένα από εμάς αλλά και γενικότερα στη χώρα θα φταίμε αποκλειστικά, εμείς.
Βέβαια η ανεπάρκεια της πολιτείας και η ανικανότητα των κυβερνώντων να πάρουν μέτρα που να εξασφαλίζουν νοσηλεία για όλους όσους την έχουν ανάγκη, μεγαλώνει το δάκτυλο που μας κουνάει καθημερινά από τηλεοράσεως ο “χωροφύλαξ”.
Καπάκι και ο δημοσκόπος που ελέγχει τον έγκλειστο Έλληνα, αν είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση. Αν διαπιστωθεί πως υπάρχουν μερικοί που τολμούν να διαφωνήσουν τότε ενεργοποιείται το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ (μιας και είναι διπλο-τριπλο πληρωμένα) να φέρουν νέες απειλές όπως οι Ρομά, οι μετανάστες, οι φυλακισμένοι, οι γέροι, οι διαφορετικοί, οι αδύναμοι. Και συνεχίζουν καλύπτοντας επικοινωνιακά την ανυπαρξία κυβερνητικής πολιτικής, (και όσα έπρεπε να κάνει τώρα για την υγειονομική κρίση αλλά και για το μετά σε επίπεδο οικονομίας, εργασίας και κοινωνίας) και χρεώνοντας όλα τα στραβά στους πολίτες μέσω της ατομικής ευθύνης.
Και η χαρά στο πρόσωπο του κυβερνήτη δεν κρύβεται με τη σκέψη πως ΄΄τώρα που τους πατάω στο σβέρκο κάνω εκλογές και ας τολμήσουν να μη με ψηφίσουν΄΄. Γιατί το μόνο που δείχνει να τον απασχολεί εν μέσω πανδημίας είναι πως να κερδίσει τον αντίπαλο. Πως αλλιώς να εξηγηθεί πως τα ταϊσμένα ΜΜΕ ασχολούνται (με τα όσα άριστα έχει κάνει η κυβέρνηση) σε πολύ υψηλό επίπεδο ανάλυσης όπως για παράδειγμα, πόσα αυγά έβαψε και πόσα τσουρέκια έκανε η γυναίκα του υπουργού, ενώ την ίδια στιγμή ευχαριστούν την τύχη τους που δεν είναι στη κυβέρνηση ο Τσίπρας και αποφύγαμε έτσι, όλα τα δεινά του κόσμου.
Τα πράγματα όμως είναι σοβαρά. Πέρα από τις όποιες φαιδρότητες στο δημόσιο διάλογο, έχουν καταφέρει να φοβίζουν τους πολλούς, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν το αύριο για λίγους.
Θα βγούμε όρθιοι από όλα αυτά, φθάνοντας στην επόμενη μέρα που κάποιοι άλλοι έχουν σχεδιάσει να είναι διαφορετική. Έτσι μας λένε. Μας προϊδεάζουν για τα χειρότερα που έρχονται. Στη νέα αναδιανομή του πλούτου, προβλέπεται εμείς οι πολλοί να πάρουμε μικρότερο κομμάτι. Όσο όμως μένουμε σπίτι θυμώνουμε και μεγαλώνει η προσδοκία και η ελπίδα ότι την επόμενη μέρα θα είμαστε εκεί, δυνατοί και αλληλέγγυοι ώστε απέναντι στις σκοπιμότητες να βάλουμε τις δικές μας προτεραιότητες..
