ΓΡΑΦΕΙ Ο Νίκος Ντόλας , Φιλόλογος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών – Υποψήφιος βουλευτής ΝΔ Λάρισας
Τι διαφορά έχουμε εμείς οι Έλληνες από ένα εργαστηριακό ποντίκι; Η απάντηση δεν είναι ευχάριστη. Ένα εργαστηριακό ποντίκι, μετά τη δεύτερη φορά που θα υποστεί ηλεκτροσόκ, θα σταματήσει να πατάει το κουμπί. Εμείς δεν μαθαίνουμε τόσο εύκολα. Πατάμε συνεχώς το κουμπί που προκαλεί πολιτικό σοκ.
Οι δόσεις πολιτικού σοκ που λαμβάνουμε μας δημιουργούν σταδιακά ανοσία. Πολιτικός μιθριδατισμός λέγεται αυτό. Από τον βασιλιά Μιθριδάτη που λάμβανε όλο και μεγαλύτερη δόση δηλητηρίου μέχρι του σημείου της ανοσίας. Ομοίως και εμείς. Πρέπει, λοιπόν, να παράγουμε περισσότερη ποιότητα στο δημόσιο χώρο.
Όταν μας προβληματίζει το πολιτικό περιβάλλον αναρωτιόμαστε και για τη δική μας πολιτική στάση; Υπηρετούμε πάντα τον πολιτικό πολιτισμό; Απαιτούμε ένα επαρκές θεσμικό πλαίσιο; Μήπως έχουμε εθιστεί να συμβιβαζόμαστε με αξίες «στο περίπου»;
Σε μία χώρα που πριν κάποια χρόνια χρεοκόπησε και τώρα δοκιμάζεται από το τραγικό συμβάν των Τεμπών, θα έπρεπε ως κοινωνία να έχουμε καταλήξει στα αίτια της πολιτικής δυσανεξίας. Και να μην τα αναπαράγουμε. Να κάνουμε έστω αυτό που θα έκανε το εργαστηριακό ποντίκι. Να σταματήσουμε να πατούμε το κουμπί.
«Αν δεν φοβόμαστε το πρόσωπο του τέρατος τότε αρχίζουμε και του μοιάζουμε», είχε πει κάποτε εύστοχα ο Μάνος Χατζηδάκις. Πόσο άραγε αναζητούμε σήμερα την πολιτική ομορφιά;
Επιλογές υπάρχουν. Αρκεί να είμαστε περισσότερο συμμετοχικοί και ενεργοί. Τα κακώς κείμενα δεν διορθώνονται με την απραγμοσύνη και την γενικόλογη απαξίωση. Δεν βοηθάμε έτσι την δημοκρατία.
Όλοι ξέρουμε ότι το πολιτικό μας σύστημα πρέπει να ωριμάσει. Ότι οι θεσμοί πρέπει να εμπεδωθούν περισσότερο. Ότι ο λαϊκισμός πρέπει να αναχαιτιστεί. Ας επιλέξουμε σωστά και ας σταθούμε δίπλα σε ό,τι μας εγγυάται περισσότερη αλήθεια…
