Το «American Commune» είναι ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που μας συστήνει τη «Φάρμα» – ένα κοινόβιο που τη δεκαετία του 70 έφτασε πολύ κοντά στο να αποδείξει στο σύστημα ότι δεν το χρειαζόμαστε…
Το 1971, οι γονείς των δύο αδελφών Ναντίν και Ρενέ Μούντο ένωσαν τις δυνάμεις, τα όνειρα και την νεανική τρέλα τους με 298 ακόμα χίπηδες της νεοσύστατης επανάστασης των παιδιών των λουλουδιών. Πολλοί από αυτούς παράτησαν τις εύπορες οικογένειές τους και τις σπουδές τους σε σπουδαία πανεπιστήμια (όπως στην περίπτωση της μαμάς των κοριτσιών) για να ακολουθήσουν το καραβάνι της αγάπης που τους οδήγησε σε μία αγροτική περιοχή στο Νάσβιλ, Τενεσί.
Εκεί, κάτω από την spiritual, φιλοσοφική (και σε καμία περίπτωση θρησκευτική, αιρετική, φανατική) εποπτεία του Στίβεν Γκάσκιν, δημιούργησαν ένα πρότυπο κοινόβιο, Τη Φάρμα. Σκοπός τους να αποδείξουν ότι υπάρχει εναλλακτικός τρόπος ζωής από τον Καπιταλισμό. Μπορούσαν να νικήσουν το Σύστημα.
Εφτιαξαν νέους κανόνες (μοίρασαν με αυστηρή ισότητα ωράρια και εργασίες, μοιραζόντουσαν τα σπίτια, το φαγητό και τους καρπούς των κόπων τους, απαγορευόταν οτιδήποτε «που μπορούσε να τους κοιτάξει κάποτε στα μάτια» στο πιάτο τους (ήταν οι πρώτοι vegans πριν εφευρεθεί ο όρος), καμία χημική ουσία στα σώματά τους, δεν επιτρεπόταν το αλκοόλ ή τα ξεσπάσματα οργής και ζήλειας.
Τα παιδιά τους μεγάλωναν σε μία τεράστια οικογένεια, φοιτούσαν στο σχολείο της φάρμας, δεν είδαν ποτέ τηλεόραση, δεν έφαγαν μπέργκερς, δεν μάσησαν τσιχλόφουσκες. Οι γονείς τους, η κοινωνία (εκτός από τους ντόπιους που τους αγαπούσαν και τους στήριζαν), το FBI (που τους παρακολουθούσε για χρόνια) τους αποποιήθηκαν, τους πολέμησαν, αποτύπωσαν στα ιστορικά βιβλία που όλοι μετά διαβάσαμε την κίνηση αυτή ως μία γραφική επανάσταση της ποπ κουλτούρας. Sex drugs και woodstock. Ηταν όμως έτσι;
Παρακολουθώντας το συναρπαστικό και σε στιγμές άκρως συγκινητικό ντοκιμαντέρ των αδελφών Ρενέ και Ναντίν Μούντο, «American Commune», συνειδητοποιείς πόσο λίγα ξέρεις για το κίνημα των παιδιών των λουλουδιών κι αναρωτιώσαι αν αυτό είναι τυχαίο, ή σκόπιμα επικράτησε η συντηρητική ανάγνωση της επανάστασής τους, ο χλευασμός και η υπογράμμισης της αποτυχίας των κοινόβιων.
Συγκεντρώνοντας αρχειακό υλικό από τα 70ς και παρακολουθώντας με ψυχραιμία τις αφηγήσεις των γονιών τους, φίλων της εποχής αλλά και του ίδιου του Στίβεν Γκάσκιν, τα λάθη οργάνωσης ή χειρισμού στη Φάρμα παρουσιάζονται αδέκαστα, κάποια ουτοπικά όνειρα γκρεμίζονται (π.χ. οι κοινόβιοι γάμοι δεν μπορούν να αντέξουν απέναντι στην ζήλεια και τον ανταγωνισμό της ανθρώπινης φύσης), αλλά ταυτόχρονα καταρρίπτονται και τα στερεότυπά μας: 300 παιδιά, 18-25 χρονων, στερήθηκαν ανέσεις, δούλευαν σκληρά 15 ώρες την μέρα καλλιεργώντας τη γη και χτίζοντας τα σπίτια τους και μοιράζοντας το φαγητό τους, για να αποδείξουν σε μία Αμερική που ήθελε αλλαγή ότι… μπορεί να υπάρξει!
«Δεν κάνουμε καμία επανάσταση» δήλωνε στις κάμερες ο Στίβεν Γκάσκιν. «Αλλαγή θέλουμε, όπως κι εσείς». Και στην ερώτηση γραβατωμένου ρεπόρτερ «μα, όλα τα κοινόβια απέτυχαν, εσείς γιατί επιμένετε;», ο Γκάσκιν, πολύ ήρεμα και σταθερά, τον κοιτάει στα μάτια. «Δεν απέτυχαν όλα τα κοινόβια. Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα που έχουν πετύχει. Το ένα ονομάζεται Ρώμη και το άλλο Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής…»
Συναντήσαμε τη σκηνοθέτιδα, Ναντίν Μούντο, η οποία βρέθηκε στο 16ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για να παρουσιάσει η ίδια το ντοκιμαντέρ της και είχαμε χιλιάδες ερωτήσεις. Ουτοπικό να πιστέψουμε ότι θα μπορούσαμε να τις απευθύνουμε όλες. Αλλά το προσπαθήσαμε.
Περισσότερα: ΕΔΩ
