Το φιλόδοξο εθνικό όνειρο ότι ο «προαιώνιος εχθρός του έθνους» δηλαδή η Τουρκία που με την έγκριση και την βοήθεια των συμμάχων μας θα γονατίσει απ’ τον θαρραλέο έλληνα έχει τις ρίζες του στη περίοδο των πρώτων χρόνων της γέννησης του νέου ελληνικού κράτους. Με μεγιστοποίηση του φαινομένου την περίοδο 1920 – 1922, όπου και συντρίφτηκε στον Σαγγάριο ποταμό.
Ωστόσο, παρά την ταπεινωτική ήττα και τον οδυνηρό ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού της Μ. Ασίας η πεποίθηση περί μελλοντικής υποστήριξης απ’ τους «δυτικούς συμμάχους μας» αναπαράγονταν χωρίς σταματημό μέχρι τις ημέρες μας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κινήθηκαν συνέχεια και με συνέπεια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις κατά της Τουρκίας. Απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους και μετά ήταν ένα συνεχές απλοϊκό «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος»: αν στηρίξουν οι μεγάλοι μας σύμμαχοι εμάς δεν θα στηρίξουν αυτούς και θα κερδίσουμε· αν στηρίξουν αυτούς θα πρέπει να μαζευτούμε, για να μην χάσουμε… Άρα; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κερδίζουμε συνεχώς την εύνοιά τους «πουλώντας» το εθνικό προϊόν ότι είμαστε πιστοί άρα απαραίτητοι και πολύτιμοι…
Σήμερα, οι διαποτισμένοι με το παραπάνω ιδεολογικό πλαίσιο επί γενιές «ειδικοί» και «δημαγωγοί» του ελληνικού εθνικισμού και μιλιταρισμού προσπαθούν τραυλίζοντας να εξηγήσουν και να καταγγείλουν την «αναίδεια» αυτού του «προαιώνιου εχθρού». Αναρωτιούνται… Αφού δεν έχει σταθερούς δυτικούς συμμάχους από πού και ως πού βγάζει αυτό το «θράσος»; Σαν απάντηση – εξήγηση βρίσκουν, βέβαια, την συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα, αλλά επειδή αυτή η εξήγηση δεν τους βολεύει πάντα την περιγράφουν σαν «εύθραυστη»!
Όλοι αυτοί αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο άξονας περιστροφής των παγκόσμιων διαδικασιών έχει μετατοπιστεί και μάλιστα δραστικά και ότι η άλλοτε «περιθωριακή» Ανατολή έχει γίνει ήδη το νέο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού σχεδόν από κάθε άποψη! Κι αφού δεν μπορούν να το πιάσουν αυτό, τραυλίζουν όταν βρίσκονται μπροστά στις συνέπειές του. Όπως, για παράδειγμα, ότι η Τουρκία ως κράτος αναφέρεται πια σ’ αυτήν την καπιταλιστική Ανατολή, που δεν είναι μόνο ή δεν είναι τόσο η Ρωσία, αλλά είναι η Κίνα, η Περσία, η Ινδία, το Πακιστάν, η Μαλαισία, το Βιετνάμ και άλλοι…
Γιατί όμως η Τουρκία αναφέρεται σ’ αυτήν την Ανατολή και αντιμετωπίζει την Δύση όχι απορριπτικά αλλά περιπαικτικά; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Επειδή μεγάλο μέρος των κοινωνιών αυτής της Ανατολής είναι μουσουλμάνοι κι όχι χριστιανοί. Άρα το τουρκικό κράτος, ευρισκόμενο στο πιο δυτικό σημείο αυτού του μουσουλμανικού κόσμου, προσφέρει αυτό το στρατηγικό πλεονεκτήματα στην Ανατολή και το προβάλλει διεθνώς. Ότι είναι η τελική γέφυρα πάνω από την οποία θα διακινούνται εμπορικά και ενεργειακά αγαθά της Ανατολής στην Ευρώπη, δηλαδή προς την καρδιά του παλιού κόσμου. Αυτό το απλούστατο πράγμα οι Έλληνες αδυνατούν να το κατανοήσουν γιατί προσβάλει τις εθνικές μας μυθολογίες.
Η Τουρκία πολλαπλασιάζει μεθοδικά την γεωπολιτική της αξία από το έτος 2003 όταν διανοούμενοι και ειδικοί των ισλαμοδημοκρατών του Erdogan έβλεπαν τις αναδυόμενες τάσεις και με αξιόπιστο τρόπο οικοδομούσαν τα εθνικά τους συμφέροντα, χωρίς ευκαιριακές παραχωρήσεις λιμανιών και αεροδρομίων…
Ενώ λοιπόν το μεγαλύτερο μέρος του Δυτικού κόσμου δείχνει να έχει πάθει vertigo απ’ αυτές τις αλλαγές συσχετισμών δυνάμεων, στη Ελλάδα οι ρεαλιστές (που υπάρχουν τέτοιοι) αδυνατούν να προβάλλουν και να περάσουν στο εθνικιστικό πόπολο έναν ειλικρινή συμβιβασμό με αυτή την παγκόσμια πραγματικότητα· άρα και έναν συμβιβασμό με την διεθνή αναβάθμιση της Άγκυρας, που δεν είναι κάτι το προσωρινό.
Έτσι, και όπως ήταν αναμενόμενο, η εθνική μας δημαγωγία έχει «πιάσει δουλειά» για τα καλά γύρω απ’ τη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης για τις ΑΟΖ.
Να λοιπόν δύο «ειδήσεις» απ’ αυτές που οι εθνικοί δημαγωγοί κρύβουν. Η πρώτη αφορά τον πρόεδρο των ΗΠΑ και μια ηλεκτρονική του ανάρτηση. Όπου ο αμερικανός πρόεδρος τα «χώνει» στη νέα ελληνική συμπάθεια, τον Λίβυο στρατάρχη Haftar, για τις συμμαχίες του και με σαφή τρόπο υποστηρίζει αυτόν που η Αθήνα έχει «διαγράψει» … δηλαδή τον αναγνωρισμένο από την διεθνή κοινότητα, τον Sarraj.
Η δεύτερη αφορά την συμμαχία της Αθήνας με το καθεστώς του Καΐρου . Ο έλληνας ΥΠ.ΕΞ. έσπευσε μόλις ανακοινώθηκε η υπογραφή του Τουρκολιβυκού μνημονίου συνεργασίας να συναντηθεί με το αιγύπτιο ΥΠ.ΕΞ. Sameh Shukry, ώστε να τρίψει τα μούτρα τόσο του «κακού» Τούρκου Erdogan όσο και του «κακού» Λίβυου Sarraj. Επιστρέφοντας στην Αθήνα τόσο αυτός όσο και οι εθνικοί δημαγωγοί είπαν τουλάχιστον ένα ψέμα, δήλωσε ότι θα επιταχυνθεί η διαδικασία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου . Κάτι το οποίο απ’ τις αιγυπτιακές ανακοινώσεις και τα ρεπορτάζ δεν προκύπτει.
Αν νομίσατε ότι υπάρχει ισχυρή δόση υπερβολής στην κριτική, να ένα ακόμα στοιχείο. O αιγύπτιος ΥΠ.ΕΞ. Shukry που «παρηγόρησε» τον έλληνα ομόλογο του, πετάχτηκε στις 7 Δεκεμβρίου στη Ρώμη και δήλωσε καθαρά και ξάστερα αυτό που είναι προφανές για όποιους μπορούν και θέλουν να ερμηνεύουν σωστά: ότι η συμφωνία μεταξύ Άγκυρας και Τρίπολης για τις ΑΟΖ τους ΔΕΝ θίγει τα συμφέροντα του Καΐρου!
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ φορέας κακών ειδήσεων θα πω ότι η Ελλάδα έχει υποστεί στρατηγική ήττα. Ευτυχώς αναίμακτη, στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό της να περικυκλώσει την αν. Μεσόγειο , παρέα με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, και με την «υψηλή υποστήριξη» των ΗΠΑ. Έχει υποστεί στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη του σχεδίου στηριζόταν στον άκαμπτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους. Διότι υπήρχε και υπάρχει η ακλόνητη πεποίθηση ότι (για κάποιους άγνωστους λόγους… από κάποιο αόρατο χέρι…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα καταρρεύσει, θα πάθει κάποιο χοντρό στραπάτσο σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην αν. Μεσόγειο.
Τα ελληνικά όνειρα στην αν. Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα . Ήταν επικίνδυνα γιατί στηρίχτηκαν σε ένα συνασπισμό παρακμιακών κρατών των οποίων οι ηγεσίες μπορούν να πουλάνε διαφόρων ειδών φαντασιοπληξίες στους υποτελείς τους (όπως, π.χ., την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου του East Med….) όπου ουσιαστικά με την προώθηση –προβολή τέτοιων φαντασιοπληξιών προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές που προκύπτουν από τους νέους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.
Η Άγκυρα εκδήλωσε την παρουσία της στην ανατολική Μεσόγειο, με δυναμισμό αλλά και επαγγελματική συνέπεια · περισσότερο «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα Ελληνοκυπριακά όνειρα για μια ΑΟΖ «μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι»… Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο Ελληνοκυπριακός εθνικισμός ακόμα ψάχνεται…
Το τουρκικό καθεστώς πέρασε τώρα πια στο επόμενο στάδιο. Στο να βραχυκυκλώνει με επαγγελματική δεξιοτεχνία και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία.
Αν παρομοιάσουμε την αν. Μεσόγειο με μια σκακιέρα, οι γνώστες του αθλήματος θα έλεγαν ότι με την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας Τουρκίας – Λιβύης ο Erdogan «κατέλαβε» το κέντρο της… Με λίγες μόνο υπογραφές επάνω σε λίγες κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των διπλωματικών και στρατιωτικών κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για μια έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια προς την Αθήνα» δεν λειτουργούν εναντίον του αλλά σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη , τώρα το μαθαίνει όλος ο ντουνιάς. Η Τουρκία λοιπόν έχει λόγο και συμμάχους και στο λιβυκό πεδίο των διεθνών συγκρούσεων και των ανταγωνισμών. Η Τουρκία λοιπόν έχει λόγο και στην αφρικανική ήπειρο μέσω της αραβικής Λιβύης…
Τι επιδιώκει ο Erdogan έναντι της Ελλάδας, με τις παραπάνω ευφυείς κινήσεις του; Αυτό είναι απλό: Το να παραδεχτούν οι έλληνες την ήττα τους, και να στρώσουν τον κ… τους και να διαπραγματευτούν. Βέβαια, η διαπραγμάτευση και οι τεχνικές των διαπραγματεύσεων διενεργούνται από άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες ιδίως στα «παζάρια». Οι ελληνικές κυβερνήσεις και σ’ αυτό το αντικείμενο μειονεκτούσαν και μειονεκτούν σοβαρά…
kommon.gr
