ΓΡΑΦΕΙ Ο Θάνος Κουτσούκης, πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Λάρισας
Αγαπητοί φίλοι,
διατηρώ φαρμακείο στον Αμπελώνα Λάρισας, μια κωμόπολη 6.000 περίπου κατοίκων, λίγο έξω από τη Λάρισα, όπου υπάρχουν ακόμη 5 φαρμακεία.
Έρχεται προχθές στο φαρμακείο μας ο πατέρας ενός νέου παιδιού, το οποίο λόγω μεταμόσχευσης ήπατος, βρίσκεται σε αγωγή με ουρσοδεοξυχολικό οξύ και δεν ήταν δυνατόν να τον εξυπηρετήσουμε.
Για μια ακόμη φορά έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι, απογοητευμένος και αισθανόμενος περιφρόνηση για το πρόβλημά του, από ένα σύστημα Υγείας στο οποίο θα έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη. Οι επιπτώσεις από τη μη λήψη του φαρμάκου αυτού μπορεί να είναι σημαντικές κι αναλόγως την περίπτωση, φυσικά. Μπορεί και να μην είναι τόσο σημαντικές. Το να γυρίζει ένας πατέρας πίσω στο σπίτι με άδεια χέρια, όμως, γιατί δεν μπόρεσε να βρει το φάρμακο για το γιο του θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε. Οι επιπτώσεις στην ψυχολογία του ασθενούς που δεν ξέρει πότε κι αν θα βρει το φάρμακο του είναι τέτοιες που επηρεάζουν φυσιολογικά, με αρνητικό τρόπο την όποια ασθένεια.
Αυτόν το μήνα η εταιρεία στέλνει λιγότερα κομμάτια, λόγω εντατικοποίησης της μόνιμης έλλειψης του φαρμάκου, το οποίο, φυσικά, δεν είναι το μόνο που λείπει απ’ τα φαρμακεία.
Κάθε μέρα μαλώνουμε με τις φαρμακαποθήκες, κάθε μέρα ζητάμε από άλλους συναδέλφους να μας εξυπηρετήσουν σε ό,τι τους περισσεύει. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς άλλωστε, όταν μπορούμε. Μια φίλη, συνάδελφος, που δεν έχει κάποιον ασθενή με την ίδια θεραπεία, μας έδωσε τα 3 κομμάτια που της έστειλε η εταιρεία. Ένας άλλος, έφτασε μέχρι τη Ρουμανία την προηγούμενη φορά, που είχε τόσο έλλειψη το φάρμακο και αγόρασε από εκεί, στην λιανική τιμή Ρουμανίας και χωρίς κουπόνι, όσα μπόρεσε να βρει για να εξυπηρετήσει τους ασθενείς του. Άλλος ανοίγει τη συσκευασία και δίνει καρτέλα-καρτέλα στους ασθενείς το φάρμακο, λες και πουλάει ναρκωτικά.
Αυτή είναι η καθημερινότητά μας στα φαρμακεία. Όταν ένα φάρμακο λείπει, σημαίνει ότι κάποιος άνθρωπος δεν θα μπορέσει να το πάρει. Αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικός, ζωντανός. Δεν είναι ένας ακόμη αριθμός που θα αναγνώσουν οι γραφειοκράτες ενός Υπουργείου όταν πραγματοποιούν μελέτες και κάνουν υπολογισμούς. Αυτός ο άνθρωπος έρχεται στο φαρμακείο και ζητάει τη βοήθειά μας.
Αυτή είναι και η καθημερινότητα χιλιάδων συνανθρώπων μας – ασθενών ή συγγενών τους που ψάχνουν το φάρμακό τους από φαρμακείο σε φαρμακείο. Μπορεί στο τέλος να “βολεύονται” με μια κάπως εναλλακτική θεραπεία. Μπορεί ο γιατρός να αναγκάζεται να τροποποιήσει την αγωγή. Μπορεί ο φαρμακοποιός να του δίνει το φάρμακο καρτέλα-καρτέλα. Και η ζωή συνεχίζεται…..
Συνεχίζεται, όμως με καλύτερους όρους γι’ αυτούς που απ’ όλο αυτό το αλισβερίσι με τις εξαγωγές φαρμάκων (οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνες για τις τεράστιες ελλείψεις σε φάρμακα) κερδίζουν τον “άρτον ημών τον επιούσιον”. Μπορεί να κερδίζουν και το παντεσπάνι τους οι άνθρωποι. Τι να κάνουμε τώρα; Αυτά έχει η ελεύθερη αγορά. Δίνει το δικαίωμα σε κάποιους να εμπορεύονται πουλώντας σε υψηλότερες τιμές, στο εξωτερικό, φάρμακα, τα οποία προοριζόταν για την Ελληνική αγορά. Να μην ξεχνάνε, βέβαια, ότι για να μπορέσουν να κάνουν το εμπόριο αυτό, κάποιοι άλλοι φρόντισαν, θεωρώντας το φάρμακο κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, να πετύχουν, για τις αδύναμες οικονομικά χώρες, όπως είναι η Ελλάδα, να πωλείται, το ίδιο ακριβώς σκεύασμα, σε πολύ χαμηλότερη τιμή απ΄ότι σε άλλες χώρες. Στο θέμα της τιμολογιακής πολιτικής, δηλαδή, των φαρμάκων δεν ισχύουν οι κανόνες περί ελεύθερης αγοράς. Μόνο στο δικαίωμα κάποιων να κάνουν εξαγωγή τηρούνται οι κανόνες και η Διεθνής Νομοθεσία.
Κάπου λέει στο Σύνταγμα της Ελλάδος ότι το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.
Ίσως η απαγόρευση των εξαγωγών των φαρμάκων που δεν παράγονται στην Ελλάδα να μην αποτελεί ευθύνη του Κράτους. Ίσως να μην ελλοχεύει κίνδυνος για τη Δημόσια Υγεία απ’ αυτές. Ίσως να είναι πολλά τα λεφτά που δεν θα εισπραχθούν. Ίσως σαν χώρα να μην μπορούμε να πάρουμε από μόνοι μας καμία απόφαση, η οποία θα προστατεύει τα συμφέροντα των πολιτών μας, αν προηγουμένως δεν μας δώσουν την άδεια τα “αφεντικά” της Ευρώπης. Ίσως, τελικά η όλη κατάσταση με τις ελλείψεις να βολεύεται με κάποιο μαγικό τρόπο πάντα. Αφού στο κάτω κάτω δεν φωνάζει και κανένας. Δεν λένε κάτι τα ΜΜΕ.
Μόνο αυτός ο πατέρας του παιδιού φωνάζει στο φαρμακείο μας κάθε δεύτερη μέρα. Αλλά ποιος τον λογαριάζει αυτόν;
ΥΓ. Παρακάτω φαίνεται ένας πίνακας με τα ποσά σε εκατομμύρια ευρώ των εσόδων από παράλληλες εξαγωγές φαρμάκων. Έπεσαν τα τελευταία χρόνια, διότι έπεσαν πολύ οι τιμές των φαρμάκων και διότι οι εταιρείες δεν διοχετεύουν στην αγορά επαρκείς ποσότητες, αφού όπως είναι λογικό προτιμούν οι ίδιες και όχι οι ενδιάμεσοι νταραβεριτζήδες να πουλάνε τα προϊόντα τους στο εξωτερικό, σε υψηλότερες τιμές. Εφαρμόζουν κι αυτές την ελεύθερη αγορά, ξέρετε…
ΥΓ2. Το θέμα με το συγκεκριμένο φάρμακο αποτελεί απλώς και μόνο ένα παράδειγμα. Από τα φαρμακεία μας λείπουν φάρμακα που αφορούν όλες σχεδόν τις σοβαρές ασθένειες και δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τους ασθενείς. Λείπουν ινσουλίνες, αντιεμετικά που δίνονται σε χημειοθεραπεία για τον καρκίνο, παυσίπονα οπιοειδή που δίνονται στη χημειοθεραπεία, αντιπηκτικές ενέσεις, αντιπηκτικά δισκία, φάρμακα για τον προστάτη, εισπνοές για την Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, αντιυπερτασικά, αντιπαρκινσονικά, αντιδιαβητικά και άλλα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη σελίδα: dailypharmanews.gr
