του Γιώργου Δελαστίκ
Πρέπει να είναι πολιτικά ηλίθιοι αυτοί στο Μέγαρο Μαξίµου, αν πραγµατικά νόµιζαν ότι θα µπορούσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαµαράς, ταξιδεύοντας στο Βερολίνο, να αποσπάσει τη συναίνεση της Μέρκελ για χαλάρωση των µέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, τη στιγµή ακριβώς που η Γερµανία καταρτίζει τον πρώτο ισοσκελισµένο προϋπολογισµό της ύστερα από… 45 (!) χρόνια, από το 1969.
Φυσικά, αυτού του είδους η πολιτική ηλιθιότητα καθόλου δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Μία ακριβώς ηµέρα πριν από τον Σαµαρά πήγε στην καγκελαρία µε ακόµη πιο προκλητικά αιτήµατα ο γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, ο οποίος έγινε πανευρωπαϊκά ρεζίλι από τις «σφαλιάρες» και τις «κατραπακιές» άρνησης που έφαγε από τους Γερµανούς!
∆εν ξέρουµε βέβαια αν αυτό παρηγορεί τον Αντώνη Σαµαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλλά πολύ αµφιβάλλουµε. Μπορεί στην Ευρώπη να µην τους κρέµασαν κουδούνια, γιατί όλοι ασχολούνται µε το διασυρµό της Γαλλίας, αλλά υποθέτουµε ότι τους προέδρους της Ν∆ και του ΠΑΣΟΚ τους απασχολεί περισσότερο η ραγδαία επιδείνωση του πολιτικού κλίµατος για την κυβέρνηση, µετά και την αποτυχία της επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Γερµανία.
Το γεγονός ότι ο Σαµαράς γύρισε από το Βερολίνο µε άδεια χέρια, χωρίς να µπορεί να ισχυριστεί στον ελληνικό λαό ότι έστω και τώρα είναι σε θέση να προβεί σε κάποια φοροελάφρυνση ή να πάρει κάποιο υποτυπώδες φιλολαϊκό µέτρο απογοήτευσε φυσικά τον κοσµάκη που τον πιστεύει, καταβαραθρώνοντας τις πιθανότητες νίκης της Ν∆ στις βουλευτικές εκλογές. Το χειρότερο όµως είναι ότι τα τελευταία γεγονότα και οι επιπτώσεις τους σε ό,τι αφορά τη δηµοτικότητα της κυβέρνησης προβληµατίζουν πολύ σοβαρά τόσο τους Γερµανούς όσο και το οικονοµικό κατεστηµένο της χώρας µας αναφορικά µε τη δυνατότητα επιβίωσης της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου. Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι εξετάζουν κατά πόσο πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ή, αντιθέτως, αν πρέπει να δροµολογήσουν τις διαδικασίες της ανατροπής της.
Όλοι πάντως οι ισχυροί παράγοντες προεξοφλούν την ήττα της Ν∆ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές. Τις τελευταίες µάλιστα µέρες ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ακόµη ότι δεν θα έχουµε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το αργότερο τον Μάρτιο. Αναπτύσσεται δε η θεωρία ότι τουλάχιστον αν γίνουν εκλογές τον Νοέµβριο η ήττα της Ν∆ θα είναι περιορισµένη σε 3-4 εκατοστιαίες µονάδες υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αν γίνουν τον Μάρτιο η διαφορά θα είναι υπερδιπλάσια! Ανεξαρτήτως αν είναι ορθή ή όχι η εκτίµηση αυτή, το πρόβληµα για τον Σαµαρά είναι πως κινδυνεύει σοβαρότατα να µπει σε µια πολιτική τροχιά ανάλογη µε εκείνη του Κώστα Σηµίτη στα τέλη του 2003-αρχές του 2004.
Τότε δηλαδή που στα µέσα ∆εκεµβρίου του 2003 τα Νέα δηµοσίευαν δηµοσκόπηση που τον έδειχνε µε τεράστια διαφορά «καταλληλότερο» πρωθυπουργό και σε είκοσι µέρες είχε… καθαιρεθεί από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και είχε αντικατασταθεί από τον Γιωργάκη! Ο λόγος ήταν απλούστατος: Πέντε µυστικές δηµοσκοπήσεις (εκ των οποίων οι τρεις από γαλλικές εταιρείες) έδειχναν ότι µε τον Σηµίτη αρχηγό, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις εκλογές µε… 10 ως 15 (!) µονάδες διαφορά. Τον καθαίρεσαν και όντως ο Γιωργάκης έχασε τις βουλευτικές εκλογές µε µόνο 5 µονάδες διαφορά από τον Κώστα Καραµανλή. Τον Σηµίτη δεν τον καθαίρεσε το ΠΑΣΟΚ. Τον καθαίρεσαν οι οικονοµικοί παράγοντες που τον στήριζαν και εκτιµούσαν την πολιτική του, υπακούοντας µε επιχειρηµατικό ρεαλισµό στην αδήριτη ανάγκη των γεγονότων. Θα ήταν ανόητοι να πάνε µε τον χαµένο!
∆εν γνωρίζουµε αν ο Σαµαράς θα έχει την ίδια τύχη µε τον Κ. Σηµίτη. Είναι ακόµη νωρίς για οποιαδήποτε εκτίµηση, αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν γρήγορα – πόσο µάλλον που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν όλο και λιγότερο φόβο στην οικονοµική ελίτ ότι προτίθενται να κινηθούν εκτός συστήµατος. Πληθαίνουν παράλληλα οι ενδείξεις ότι ισχυροί παράγοντες της ολιγαρχίας, οι οποίοι θίγονται από πτυχές της πολιτικής της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου, είναι έτοιµοι να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν σοβαρές κινήσεις προς την κατεύθυνση αυτή.
Προσωπικά δεν νοµίζουµε ότι η οικονοµική ελίτ θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει εκλογές τον Νοέµβριο. ∆εν έχει διαµορφωθεί πλειοψηφία στους κόλπους της µεγάλης αστικής τάξης υπέρ της άποψης αυτής κι έτσι κι αλλιώς η διαδικασία εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας θα αρχίσει τρεις µήνες αργότερα. ∆εν πιέζεται από κάποιο γεγονός, ούτε καν από λαϊκές κινητοποιήσεις. Γιατί εποµένως να βιάσει τα πράγµατα; Τρεις µήνες υποµονή δεν είναι δα και τίποτα. Αν µάλιστα ο λαός συνεχίσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ, όσο απελπισµένος κι αν είναι, η ενσωµάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστηµα θα προσλάβει ρυθµούς που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τις όποιες προθέσεις του συνόλου ή κάποιου µέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς βρισκόµαστε σε φάση ανατροπών εκ βάθρων στο κοµµατικό σκηνικό. Σε µερικούς µήνες τίποτα δεν θα είναι όπως σήµερα, το οποίο σήµερα εξάλλου ήδη σε τίποτα δεν θυµίζει τους κοµµατικούς συσχετισµούς πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια.
Μαζί µε τα κόµµατα και τις ιδεολογίες τους όµως κατέρρευσαν και οι λαϊκές αντιδράσεις εναντίον όσων τους κυβερνούσαν, έχοντας προδώσει όλα όσα υποσχέθηκαν. Οι διαδηλωτές που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονταν στους δρόµους µετά τις εκλογές του 2012 τώρα έχουν αράξει στους καναπέδες και περιµένουν την εξ ύψους βοήθεια και σωτηρία, δηλώνοντας βαθιά απογοητευµένοι και βυθισµένοι στο τέλµα της απραξίας και της αµάθειας. Αν η Αριστερά δεν µπορέσει να αλλάξει γρήγορα και ριζικά αυτή την κατάσταση, το µέλλον όλων µας είναι ζοφερό.
prin.gr – Σκίτσο: Βασίλης Παπαγεωργίου
