ΓΡΑΦΕΙ Ο Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ
Τόσες εκδηλώσεις και ακατάσχετη αντισοσιαλιστική – αντικομμουνιστική προπαγάνδα από τους εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού για τον κομμουνισμό που «πέθανε», όπως μας διαβεβαιώνουν; Μάλλον κάτι άλλο τρέχει και φωνάζουν τόσο πολύ.
Αυτοί ξέρουν ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, παρά την προσωρινή ήττα του, όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα και τη μόνη απάντηση στα αδιέξοδα του καπιταλισμού που παραδέρνει με τις κρίσεις του και τα αδιέξοδά του και αργά η γρήγορα θα μπει στην ημερήσια διάταξη της πάλης της εργατικής τάξης σε πολλές χώρες.
Ξέρουν ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού στο ανώτερο στάδιο του, το ιμπεριαλιστικό, δημιουργεί παράλληλα τον νεκροθάφτη του, την εργατική τάξη, και τους υλικούς όρους για τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία. Φοβούνται ότι αργά η γρήγορα η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει την ανάγκη του αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση και θα τους αφαιρέσει την εξουσία οικονομική και πολιτική. Απ’ αυτό που φοβούνται δεν θα γλιτώσουν. Ο σοσιαλισμός που αποτελεί τον πρώιμο κομμουνισμό, θα ξαναγίνει πραγματικότητα σε πολλές χώρες αλλού γρηγορότερα και αλλού αργότερα.
Ο σοσιαλισμός ως πρώιμος κομμουνισμός, στην πρώην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, παρά τα όποια προβλήματά του, απέδειξε την ανωτερότητά του έναντι του καπιταλισμού, τα πλεονεκτήματα που έχει για την εργασία και τη ζωή των εργαζομένων. H προσφορά του αυτή μάλιστα, ιδιαίτερα στην πρώην EΣΣΔ, πρέπει να κριθεί σε συνάρτηση με την ιμπεριαλιστική περικύκλωσή της.
Oι κατακτήσεις των σοσιαλιστικών κρατών, σε σύγκριση με το σημείο εκκίνησής τους, αλλά και σε σύγκριση με τη ζωή των εργαζομένων στον καπιταλισμό, αποδεικνύουν ότι ο σοσιαλισμός έχει δυνατότητες για αλματώδη και συνεχή άνοδο της κοινωνικής ευημερίας και ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου, που ανακόπηκε λόγω των παρεκκλίσεων και της εγκατάλειψης στη συνέχεια από τις κομματικές και κρατικές ηγεσίες των βασικών αρχών του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Tο ιστορικά καινούργιο ήταν ότι η ανάπτυξη αφορούσε στο σύνολο των μαζών, σε αντίθεση με την καπιταλιστική ανάπτυξη που συνδέεται με την εκμετάλλευση, την κοινωνική αδικία, τον πόλεμο και τις καταστροφές.
Η ΕΣΣΔ και το διεθνές σοσιαλιστικό σύστημα αποτέλεσαν το μόνο πραγματικό αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, παράγοντας ειρήνης και στήριγμα της πάλης των λαών. Oι κατακτήσεις των εργαζομένων στο σοσιαλισμό, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών. H κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη μισθωτή σκλαβιά, έτσι όλοι είχαν εξασφαλισμένη εργασία, δημόσια δωρεάν υγεία και Παιδεία, παροχή φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, κατοικία, πρόσβαση στην πολιτιστική δημιουργία.
Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν ημέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Διευρύνθηκε ο μη εργάσιμος χρόνος, άλλαξε το περιεχόμενό του. Μετατράπηκε σε χρόνο για την ανάπτυξη του πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου των εργαζομένων, την ενίσχυση της συμμετοχής τους στην εργατική εξουσία και στον έλεγχο της διεύθυνσης των εργοστασίων. Η Κοινωνική Ασφάλιση ήταν φροντίδα του σοσιαλιστικού κράτους. Υπήρχε καθολικό σύστημα ασφάλισης, με συνταξιοδότηση (στα 55 για τις γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες). H χρηματοδότηση των Ταμείων γίνονταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις εισφορές των επιχειρήσεων και ιδρυμάτων.
H επαναστατική εργατική εξουσία, ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των εκμεταλλευόμενων και όχι της μειοψηφίας των εκμεταλλευτών, αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία. Για πρώτη φορά, έδωσε τη δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους τους στα ανώτερα όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο, αναπτύχθηκε μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού. Όταν οι αστοί και οι οπορτουνιστές μιλούν για ανελεύθερα καθεστώτα, εννοούν στην πραγματικότητα, ότι εκεί καταργήθηκε η ελευθερία των καπιταλιστών να έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής, να επιβάλλουν οικονομικά τη μισθωτή σκλαβιά και τη δικτατορία του κεφαλαίου στην κοινωνία.
Και στην Ελλάδα σήμερα, υπάρχουν και αναπτύσσονται παραπέρα, οι υλικές προϋποθέσεις (υψηλή συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου στους βασικούς κλάδους, αύξηση της μισθωτής εργασίας) που καθιστούν αναγκαία την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στη βιομηχανία, στα ορυχεία, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στις μεταφορές, στο συγκεντρωμένο εμπόριο και τουρισμό, ώστε ο πλούτος που παράγεται να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία και να λυθούν οριστικά τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες. Και στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης, να γίνουν αποκλειστικά δημόσιοι και δωρεάν οι τομείς όπως η Υγεία-Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός. Εκεί που το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων ακόμη δεν επιτρέπει την κοινωνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής (μικρός αγροτικός τομέας), θα δημιουργηθούν παραγωγικοί συνεταιρισμοί, δηλ. μορφές συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, ως μεταβατική μορφή ιδιοκτησίας, στην πορεία προς την κοινωνικοποίησή τους.
Μια τέτοια οργάνωση της παραγωγής και της κατανομής των παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών, απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό με κλαδική και περιφερειακή εξειδίκευση, που θα έχει βασική αποστολή την αξιοποίηση κάθε παραγωγικής δυνατότητας της χώρας (βιομηχανία, αγροτικός τομέας, υπηρεσίες) με σχέδιο και σεβασμό στο περιβάλλον και στη δημόσια υγεία, αξιοποίηση και υποταγή της επιστήμης, της τεχνολογίας στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, την αξιοποίηση όλου του εργατικού δυναμικού, τη διαρκή ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας ώστε να παράγεται όλο και μεγαλύτερος πλούτος για την ικανοποίηση των συνεχώς διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου του ανθρώπου, ώστε να αξιοποιείται δημιουργικά με την κατάκτηση του πολιτισμού, τη μόρφωση και τη συμμετοχή στη διοίκηση και την άσκηση του εργατικού ελέγχου.
Απαιτεί νέο τύπο θεσμών άσκησης της εξουσίας και οργάνωσης του κράτους που θα αντιστοιχεί στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Εργατικός κοινωνικός έλεγχος στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής. Πυρήνες της εργατικής εξουσίας οι παραγωγικές μονάδες. Νέοι Θεσμοί της εργατικής εξουσίας που αντικαθιστούν τους αστικούς κοινοβουλευτικούς. Οι αντιπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εργατικής εξουσίας δεν ξεκόβονται απ’ την παραγωγή, είναι άμεσα ανακλητοί. Κατοχύρωση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με φτωχή αγροτιά και αυτοαπασχολούμενους μέσω της αντιπροσώπευσής τους στα όργανα εξουσίας.
H σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η E.E και το NATO, εδώ απαιτείται οριστική ρήξη και αποδέσμευση. Αυτό δεν σημαίνει απομόνωση της χώρας, όπως υποστηρίζουν οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους. Η εργατική σοσιαλιστική εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα αναπτύσσει διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.
Τέτοιου είδους αλλαγές είναι σήμερα αναγκαίες. Εκείνο που δεν έχει ωριμάσει ακόμα, είναι η συνειδητοποίηση από μεγάλες εργατικές και λαϊκές μάζες, της ανάγκης για οργάνωση της πάλης τους μ’ αυτό το σκοπό. Η πάλη δηλαδή για την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και για την ριζική αλλαγή της οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Ο δρόμος για να φτάσει η εργατική τάξη εκεί, δεν είναι εύκολος, αλλά οι δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίζει καθημερινά στο έδαφος του καπιταλισμού, θα οξύνονται όλο και περισσότερο. Επομένως η οργάνωση της πάλης και της συμμαχίας της με τα μικρομεσαία στρώματα (φτωχή αγροτιά και αυτοαπασχολούμενους) για αυτό το σκοπό, γίνεται σήμερα πιο επιτακτική ανάγκη. Αυτό σημαίνει μαζική εγκατάλειψη, όχι μόνο εκλογικά αλλά και πολιτικά-ιδεολογικά, των κομμάτων του συστήματος όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ, αλλά και κάθε είδους αναχωμάτων (ΠΑΣΟΚ, Ενωση Κεντρώων, Ποτάμι, Χ.Α), ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που είναι η μόνη δύναμη που παλεύει γι’ αυτή την προοπτική. Σημαίνει ανασύνταξη του κινήματος, πριν απ’ όλα του εργατικού, σε ταξική κατεύθυνση, με οργάνωση μαζικά της εργατικής τάξης στα συνδικάτα και σε επιτροπές αγώνα, υιοθέτηση της γραμμής του ΠΑΜΕ, ανάπτυξη σκληρών και καλά οργανωμένων συγκρούσεων με το κεφάλαιο, την κυρίαρχη πολιτική, τα κόμματα και κάθε στήριγμά του.
Το ΚΚΕ με το πρόγραμμά του, τις αποφάσεις του 20ου συνεδρίου του, δουλεύει για την ανάπτυξη αυτής της συνείδησης αλλά και για την οργάνωση της πάλης με τέτοια προοπτική, γι’ αυτό το πολεμούν οι ταξικοί και πολιτικοί αντίπαλοί του.
