Τα ίχνη του εγκλήματος των ανατροπών στο συνταξιοδοτικό – ασφαλιστικό σύστημα, μας πάνε πολλά χρόνια πίσω. Στην περίοδο της ανατροπής του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, με τις ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και στην περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχ.
Τότε χαράχτηκε η στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για μία Ευρώπη «ανταγωνιστική» στις διεθνείς προκλήσεις της εποχής μας. Ίσως τότε πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί τον ταξικό χαρακτήρα του «ανταγωνισμού», ο οποίος σε καπιταλιστική βάση εκδηλώνεται πρώτα και κύρια ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Και από τη στιγμή που το κεφάλαιο έχει το πάνω χέρι, επιβάλλει τους όρους του στην ανταγωνιστική αυτή σχέση.
Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή είχε αποκαλύψει τι επιδίωκε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Τώρα το γνωρίζουν όλοι. Στόχος ήταν η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με στόχο την αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής εργασίας από τις κακοπληρωμένες ελαστικές μορφές απασχόλησης και οι αντεργατικές ανατροπές στο κοινωνικο-ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σύστημα με ανάπτυξη των επαγγελματικών ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης. Η κλιμακούμενη αυτή επίθεση πέρασε από διάφορα στάδια, ωστόσο εντάθηκε με την εκδήλωση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης.
Σήμερα οι εργασιακές σχέσεις έχουν ελαστικοποιηθεί πλήρως, ο κατώτατος μισθός – και κατ’ επέκταση οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας – στην ουσία έχει καταργηθεί, στην αγορά επικρατούν μισθοί των 300-400 και 500 ευρώ. Ο δημόσιος, κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης και της σύνταξης καταρρέει. Οι ανατροπές ξεκίνησαν σταδιακά από το 1992 (νόμος Σιούφα), συνεχίστηκαν το 2008 (νόμος Πετραλιά), το 2010 (νόμος Λοβέρδου) και με βάση την συμφωνία για το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με τη Ν.Δ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ήρθαν νέες ανατροπές και θα έρθουν ακόμα μεγαλύτερες αμέσως μετά τις εκλογές, με δεδομένο όλα τα άλλα κόμματα, πλην ΚΚΕ, έχουν δεσμευτεί γι’ αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα έχει πλέον αλωθεί, οι συντάξεις που θα προσφέρονται θα είναι συντάξεις πείνας της τάξης των 360 ευρώ και ότι αν θέλει κάποιος να πάρει κάτι περισσότερο θα οδηγείται στα «επαγγελματικά ταμεία» και την ιδιωτική ασφάλιση.
Ενδιαφέρον έχει να δούμε και το ιδεολογικό φορτίο που χρησιμοποιήθηκε για τη διάπραξη του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος. Όλες οι κυβερνήσεις, όταν προωθούσαν τις αντιασφαλιστικές και αντισυνταξιοδοτικές ανατροπές, ισχυρίζονταν ότι το έκαναν με σκοπό τη «διάσωση» της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων, ώστε οι μελλοντικές γενεές να έχουν ασφάλιση και σύνταξη. Και ψέμα πάνω στο ψέμα, αφού τελικά πέτυχαν το σκοπό τους, ήρθε η στιγμή της αυτοαποκάλυψης. Ήρθε η στιγμή να μας πούνε ότι τελικά τα καταφέρανε να συρρικνώσουν το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα και ότι η λύση πλέον είναι τα αρπακτικά των επαγγελματικών ταμείων και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Σήμερα, μπροστά σε κάθε εργαζόμενο, υπάρχουν δύο επιλογές. Η μία να αποδεχτεί μοιρολατρικά την καπιταλιστική βαρβαρότητα με τους μισθούς των 300-400 ευρώ και χωρίς σίγουρη σύνταξη, με υποβαθμισμένη και εμπορευματοποιημένη δημόσια Παιδεία και Υγεία, με ένα παρόν και μέλλον αβέβαιο. Η άλλη επιλογή είναι αυτή που προτείνει το ΚΚΕ, είναι να παλέψει για μια ριζικά διαφορετική κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη που θα του διασφαλίζει αξιοπρεπή μισθό, δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία. Αποκλειστικά Δημόσια, Κοινωνική Ασφάλιση με εξασφαλισμένες συντάξεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες των συνταξιούχων, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες και 5 χρόνια νωρίτερα στα Βαρέα-Ανθυγιεινά και ανεπτυγμένες κοινωνικές υποδομές για τον ίδιο και τα παιδιά του. Αυτή προϋποθέτει όχι απλά αλλαγή κόμματος στην κυβέρνηση, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ και αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά και με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αλλά την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, την οργάνωση της οικονομίας και της παραγωγής στη βάση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, που θα λειτουργεί με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Αυτή είναι η διέξοδος για τους εργαζόμενους. Μια τέτοια προοπτική απαιτεί ένα ισχυρό ΚΚΕ, στη Βουλή, στο συνδικαλιστικό κίνημα, παντού, για να οργανώσει αυτή την πάλη. Στις ερχόμενες εκλογές λοιπόν πολλοί περισσότεροι εργάτες πρέπει να στηρίξουν και με την ψήφο τους το ΚΚΕ.
