Απόφαση του Εργατικού Τμήματος του Αρείου Πάγου ( υπ’ αριθμ. 883/2014) ανοίγει τον δρόμο για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων των ΚΤΕΛ σε όλους τους νομούς της Ελλάδας.
Με την απόφαση αυτή κρίνεται ως νόμιμη η δυνατότητα μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, εάν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, καθώς τα ΚΤΕΛ δεν ανήκουν στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για νομολογιακή μεταστροφή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (είχε προηγηθεί η απόφαση 1154/2012 του Αρείου Πάγου), αφού δικαιώθηκε συμβασιούχος που απολύθηκε χωρίς να του καταβληθεί αποζημίωση παρ’ ότι κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες του ΚΤΕΛ.
Σύμφωνα με την απόφαση, τα ΚΤΕΛ ιδρύθηκαν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου και αποτελούν ιδιότυπες συγκοινωνιακές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που λειτουργούν υπό τη μορφή οργανισμών. Επίσης δεν έχουν χαρακτηριστικά τέτοια, ώστε να μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και συνεπώς δεν έχουν εφαρμογή σε αυτές οι περιοριστικές διατάξεις του άρθρου 103 του Συντάγματος (απαγόρευση μετατροπής συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου) και της ισχύουσας νομοθεσίας.
Όπως αναφέρουν οι δικαστές τα ΚΤΕΛ δεν ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο, αφού:
1) οι μέτοχοι είναι φυσικά πρόσωπα ή ΝΠΙΔ,
2) το Διοικητικό Συμβούλιο και η Γενική Συνέλευση των ΚΤΕΛ συγκροτούνται αποκλειστικά από μετόχους του, και
3) το Δημόσιο ή άλλο νομικό πρόσωπο του δημοσίου τομέα δεν επιδοτεί ετησίως τα ΚΤΕΛ με ποσά που υπερβαίνουν το 50% των δαπανών τους.
Το έκτακτο προσωπικό των ΚΤΕΛ προσλαμβάνεται σύμφωνα με τον Γενικό Κανονισμό Προσωπικού τους , για ορισμένο χρόνο, που δεν μπορεί να υπερβεί τους έξι μήνες. Η εξάμηνη αυτή πρόσληψη ορισμένου χρόνου μπορεί να επαναλαμβάνεται εφόσον υπάρχουν έκτακτες και απρόβλεπτες ανάγκες, αλλά δεν επιτρέπεται η μετατροπή της σε αορίστου. Οι αρεοπαγίτες θεωρούν όμως ότι οι διατάξεις αυτές δεν εμποδίζουν τον χαρακτηρισμό της σύμβασης ως εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, εάν «από την αποδεικτική διαδικασία προκύπτει πράγματι ότι τα μέρη απέβλεψαν στην ουσία στην κατάρτιση μιας τέτοιας σύμβασης, ο δε μισθωτός εξυπηρετούσε στην πραγματικότητα πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη».
Ο εργαζόμενος που δικαιώθηκε προσελήφθη στη Βόρεια Ελλάδα το 2004 και με συνεχείς ανανεώσεις έφτασε μέχρι το 2006, οπότε και απολύθηκε χωρίς αποζημίωση.
efsyn.gr
